PropertyValue
opmo:account
is sioc:container_of of
sioc:content
  • CANCIONES PARA PASEAR POR LAS CALLES\n\nCuando viajo solo, me paso montones de horas cantando. (También cuando voy solo por las calles de mi ciudad; y en casa). Y es que me gusta cantar, aunque de sobra sé que no lo hago bien. Pero para mí supone una forma más de expresar lo que siento, mi estado de ánimo, mis sentimientos. Canto canciones (de otros) como escribo versos (míos) por las mismas razones: para abrir el corazón y poder expresarme, aunque no pretendo que nadie me escuche, y no pretendía que nadie me leyese. Y así, según temporadas, canto más unas canciones que otras; y hay canciones que canto cuando estoy cabreado (sí, yo también me cabreo; pero poco), y otras que canto cuando desearía abrazar a alguien, o subo una montaña, o me cala un chirimiri, o he escuchado un concierto. Todo depende...\n\nA veces las canciones las canto enteras, completas, con todas sus letras y palabras, ya sea en castellano o en catalán. (No sé ninguna canción entera en inglés, ni en ningún otro idioma; aunque me aprendí -y he olvidado- una de MOCEDADES que cantaban en euskera, Zenbat bide zure bila, creo recordar). Otras veces las tarareo, cantando sólo las estrofas o palabras que me sé y el resto de la canción... tarareo puro y duro. \n\nY a veces las versiono, ja,ja,ja (perdonarme estimados y admirados autores de las canciones que amo, ;) por este gran atrevimiento, je,je,je), alargándolas más de lo que duran realmente, para que me acompañen más tiempo por una ciudad, por un barrio, paseando frente al mar, o durante todo lo que dura una misma sensación; y/o cambiándoles el ritmo, para que suenen distintas de cómo la canté la última vez (¿tal vez una hora antes, solo?, es posible). Esto de cambiarle el ritmo a las canciones, lo hago, especialmente, cuando viajo solo; y llevo horas y horas cantando las mismas canciones. Y es algo que hago, no sólo por salud mental, je,je,je, sino porque me divierte recrearlas, para que suenen más como me siento en ese mismo momento en el que lo hago, que como fueron creadas hace montones de años. \n\nHay veces en las que la canción cambia casi totalmente. Hay una canción tradicional irlandesa, Danny Boy, que es preciosa, pero muy triste. Pues bien; a veces la abordo, tarareándola, y la convierto en un tema tal vez menos precioso, pero mucho más feliz, a ritmo de jazz y swing (Dios, si el pobre Danny Boy levantara la cabeza, je,je,je), haciendo scat e imitando el sonido de diferentes instrumentos jazzísticos. Ja,ja,ja. ¡Qué locura!\n\nTambién me gusta jugar mucho con la canción de Lluís Llach Que tinguem sort, que ha sido y es tan importante en mi vida. Ésta es de las que sé cantar enteras, (en catalán, claro), pero cuando me da la bola, lo del caminar, caminar..., tot el fruit que pugui donar... se alarga y se alarga, y suena de mil quinientas formas distintas; y todas ellas alegres, desenfadadas y felices, tal y como me siento en ese mismo momento paseando por las calles de Edimburgo, Londres, Shanghai o San Petersburgo. Además, al propio Lluís le gusta también jugar con ella.\n\nCuando canto canciones de Lluís Llach trato de cantar como él (imposible; esa voz suya que lo mismo es un susurro que un desgarro, no se puede interpretar); pero Víctor Manuel sí me sale bien, clavado. (dicen). Y por supuesto, no canto por lo bajini. Canto en un tono normal. Si la gente va vociferando por la calle al teléfono móvil, ¿no puedo ir yo cantando? Pues claro que sí, hombre. Se les oye a ellos más que a mí. Y por las noches, cuando las calles que transito están vacías, ah (suspiro) entonces todavía canto con más sentimiento, con más fuerza, con más voz, je,je,je. Si oís cantar alguna de las canciones que siguen, soy yo que estoy en vuestra ciudad...\n\nLo de las bandas sonoras tiene su propio misterio. Y es un Misterio Escocés, ojo. He tarareado mucho mucho, hasta lo indecible, una de Mark Knopler, el último tema de la peli Un héroe local (a local hero); pero es que era lo segundo que más se escuchaba en las tiendas escocesas. Y también he tarareado mucho el tema principal del Último mohicano; que era lo que más se escuchaba en las tiendas escocesas turísticas o de recuerdos (¿qué tienen que ver los escoceses con los mohicanos? Misterio Escocés), hasta metérseme dentro de la cabeza, y tener que tararerala; a pesar de que ni ésta ni de la de Knopler son de mis habituales. Y claro, siempre algo de mi amado Morricone. En este caso, lo que más he tarareado de él ha sido el Tema de Amor de Cinema Paraíso.\n\nY nada más, ya paso a escribiros los títulos de canciones que más he cantado durante mis días por Escocia. (No han sido las únicas; sólo las que más). Vaya a ellas, y a sus compositores e intérpretes, mi más agradecido homenaje.\n\nCanciones de Lluis Llach\n\nQue tinguem sort (cantada; y a veces alterada)\nI amb el sonriure la revolta (cantada)\nTinc a clavel per tú (cantada)\nDibuix (cantada)\nVeritat i mentida (cantada)\nUna finestra al mar (tarareada)\nViatge a Ítaca (tarareada)\nA forsa de nits (tarareada)\nCançó d´amor a la llibertat (tarareada)\nLlaura (tarareada)\nGeografía (tarareada)\nPais petit (cantada)\nTerra (tarareada)\nRoses blanques (tarareada)\nOnades (cantada)\nVida (tarareada)\nEl jorn dels miserables (tarareada)\n\nCanciones de Víctor Manuel Sanjosé\n\nLuna (cantada)\nSoy un corazón tendido al sol (cantada)\nAy, amor (cantada)\nDéjame en paz (cantada)\nBailarina (cantada)\n\nOtras canciones\n\nMoon river (tarareada)\nFly me to the moon (tarareada)\nDanny Boy (tarareada; y alterada)\nOver the Rainbow (tarareada)\nCada loco con su tema (cantada)\n37 grados (cantada)\nVeneno en la piel (cantada)\nEscuela de calor (cantada)\nCuatro rosas (cantada)\n\nBandas Sonoras Originales\n\nTema principal de The last mohican/El último mohicano\nTema final de A local hero/Un héroe local\nTema de amor de Cinema Paradiso/Cinema Paraíso\n\n\n\n\nUNA IMAGEN PARA EL CUADERNO DE BITÁCORA\n\nPues está claro que, como esta anotación es un homenaje a las canciones que más me han acompañando estos días, la imagen que debo incorporar a esta anotación es la mi estimado y admirado Lluís Llach. Sus canciones son como la banda sonora de todos mis viajes, cuando viajo solo. No en vano, llevo toda su discografía en mi mp3. Y aunque en internet hay montones de fotos mejores de él, buscando lo más personal para este diario de a bordo tan personal, voy a colocar una foto que le hice en medio de un ensayo de un concierto que dió en Denia, y a los que tuve la fortuna y el gozo de poder asistir. (ver Anotación nº 3). También tengo un clip grabado de esa noche; que es un humilde regalo para mi buena amiga Bombilla, y que aún no sé cómo hacer para que pueda verse (disculpa, Bombilla).\n\n\n\n\n\n\n\n\n\n\n\n\n\n\nY como se trata de un homenaje a las canciones también, y no sólo a sus intérpretes, voy a hacer lo más difícil que he hecho hasta ahora en este océano bloguero: bajarme un video de youtuve. ¿Podré hacerlo? Misterio. Yo no apostaría por mí... \n\nPero si lo logro..., con vosotros, conmigo, siempre, QUE TINGEM SORT. (QUE TENGAMOS SUERTE). ¿Se puede desear algo mejor, cuando hasta la felicidad es puro azar?\n\nVaya, me he emocionado (pausa; aguilla en los ojillos). Y buenas sensaciones. Hasta me estoy poniendo a dar palmas, al ritmo, mientras la escucho (dios, los vecinos).\n\n\n\n\n\n\nQUE TINGUEM SORT\n\nSi em dius adeu,\nvull que el dia sigui net i clar,\nque cap ocell\ntrenqui l´harmonia del seu cant.\n\nQue tinguis sort\ni que trobis el que t´ha mancat\nen mí\n\nSi em dius, et vull,\nque el sol faci el dia molt més llarg\ni áixi robar\ntemps al temps d´un rellotge aturat.\n\nQue t¡nguem sort,\nque trobem tot el que ens va a mancar\nahir.\n\nI áixi pren tot el fruit que et pugui donar,\nel camí ca, a poc a poc, escrius per a demà.\nQue demá mancará el fruit de cada pas,\nper áixo, malgrat la boira, cal caminar.\n\nSi vens amb mí,\nno demanis un camí planer,\nni estells d´argent,\nni un demá de promeses, sols\nun poc de sort\ni que la vida ens doni un camí\nben llarg.\n\n\nQUE TENGAMOS SUERTE\n\nSi me dices adiós,\nquiero que el día sea limpio y claro,\nque ningún pájaro \nrompa la armonía de su canto\n\nQue tengas suerte\ny que encuentres \nlo que te ha faltado en mí.\n\nSi me dices, te quiero,\nque el sol haga el día mucho más largo\ny así robar\ntiempo al tiempo de un reloj parado.\n\nQue tengamos suerte,\nque encontremos\ntodo lo que nos faltó ayer.\n\nQue mañana faltará el fruto de cada paso,\npara ganar lo que todos hemos\nesperado estos años.\nCada paso nos acerca más al mañana,\ny por esto, a pesar de la niebla, hay que andar.\n\nSi vienes conmigo,\nno esperes un camino llano,\nni estrellas de plata,\nni una mañana llena de promesas.\nsolamente\nun poco de suerte\ny que la vida nos dé un camino\nbien largo.\n\n\n\nLLUÍS LLACH (traducción según carpeta del cd LLUÍS LLACH. CAMP DEL BARCA, 6 DE JULIOL DE 1985). \n \nY nada más, en esta Anotación sobre las canciones que he cantado y/o tarareado en este viaje.\n \nBUENA SUERTE PARA TODOS, AMIGOS. Y UN CAMINO BIEN LARGO\n\n\n\n\n
sioc:created_at
  • 2007-09-03 19:11:35
is sioc:creator_of of
is opmo:effect of
sioc:has_container
sioc:has_creator
sioc:has_reply
opmo:pname
  • http://lacomunidad.elpais.com/viaje-a-itaca/2007/9/3/cuaderno-bitacora-5 (xsd:anyURI)
sioc:title
  • Cuaderno de bitácora. Anotación nº 29. CANCIONES PARA PASEAR POR LAS CALLES
rdf:type

Metadata

Anon_0  
expand all